Something's Gotta Give

In deze episode maak ik een nieuw begin. Ik ben namelijk op een punt gekomen waarop ik bepaalde bullsh*t niet meer kan slikken en rode vlaggen niet meer te negeren zijn. Laten we open kaart spelen. En ik deel de komende tijd wat ik leer op weg naar een solide basis om door te kunnen geven. Want eerlijk? Het is een beetje welletjes geweest… something’s gotta give.

Support the show

Transcriptie

Bon, kijk, Human Design kwam via ene Robert Alan Krakower in de wereld doorheen een ervaring dat we onmogelijk kunnen staven. Intussen reis ik al 6 jaar met Human Design, heb intensief geëxperimenteerd, diep gestudeerd (doe ik nog steeds) en dan kom ik op een punt dat ik ergens een lijn moet gaan trekken.

Gek genoeg krijg ik hetzelfde te horen van heel wat mensen om me heen.
Met daarbij de prangende vraag: wat kunnen we er nu écht mee?

Huh? Hoe bedoel je? Je zit al zoveel jaar in het experiment en het is nog steeds niet duidelijk wat je ermee kan?

Inderdaad. Dat is blijkbaar de conclusie.
Ik hoorde het zelfs uit de mond van iemand die de eerste 7 jaar al door is zelfs.

Niet echt bemoedigend, hé?

Ik denk dat ik met mijn podcast dan ook een beetje een nieuwe weg moet inslaan.
Want dat punt, waarop ik nu ben gekomen, gaat niet zomaar weg, blijkt. Ik kan het niet wegkrijgen met nog meer studie, experiment en tijd. Something’s gotta give…

Duizenden dollars

Het feit is: ik heb letterlijk duizenden dollars gespendeerd om het systeem te leren begrijpen, interpreteren en toepassen. En het heeft me best wel wat gebracht, maar niet datgene waar ik van denk: ja, daar kan ik nu iets mee; dit zorgt ervoor dat ik die duizenden dollars kan terugverdienen en wat bovendien in de eerste plaats positief bijdraagt aan de wereld, aan mijn communities, een manier om dienstbaar te kunnen zijn met het systeem. Tenzij je de zoveelste reading aanbiedt die dan ergens weer wordt geparkeerd en eindeloos wacht op landing, om dan te beseffen dat het allemaal informatie is bovenop de stapels informatie die je allicht al had verzameld.

Ik bedoel: wat draagt het nu echt bij?
Wat draagt het nu echt bij om te weten of je een Projector bent of een Generator? Dat je kanaal 26-44 hebt of een actief brein met een receptieve mind? Wat draagt het nu echt bij om te weten dat je Cold Thirst digestion hebt en meer 1-lijnen dan 3-lijnen?

Ik bedoel: ik kan hier eindeloos in detail gaan. En dat doe ik ook.
Ik zit in twee analisten-trainingen en je wil niet weten hoe lang men op een chart kan blijven analyseren. Er komt geen einde aan. En dan komen die eindeloze verhalen over hoe die chart mogelijks in de praktijk tot leven komt.

Maar wederom: wat draagt het nu echt bij?
Wat kunnen we ermee dat ons écht concreet helpt in deze tijdsgeest, op dit moment in onze menselijke evolutie en jouw persoonlijke, unieke involutie als mens?

En dan merk ik dat het bij vage antwoorden blijft.
Dan merk ik dat er allerlei interpretaties zijn en mensen weer hervallen in analyse en vaktaal… en eerlijk? Als je dat test bij een gewone mens met een gewoon “probleem”, dan zijn ze je kwijt na 30 seconden van dat gewauwel.

Als we het niet kunnen toepassen in het dagdagelijkse leven, wat moeten we er dan mee?
De meeste mensen hebben immers niet het privilege om jaren te studeren en in een of andere mystieke ervaring te gaan.

Een tool voor bewustzijn

Ikzelf vind het natuurlijk fantastisch: al dat studeren en beschouwen. Ik hou ervan. Maar ik moet tegelijk ook bekennen dat het “echte leven” zich vooral daarbuiten afspeelt. En er komt een moment waarop ik het ook een beetje moe word dat mensen alles maar proberen te verklaren aan de hand van Human Design.

Ik schreef zelf al over het feit dat Human Design een tool voor bewustzijn is. En ik zag het mezelf meermaals schrijven en meermaals uitspreken, maar ik voelde zelf wel dat er nog iets wezenlijks ontbrak. Bewustzijn is een ding, maar waarom zou die zogezegde Voice zoiets meegeven in 1987 als het enige wat we ermee kunnen doen het leven observeren en analyseren is?

En dan begin je te zoeken, hé. Dan ga je al die opleidingen volgen, waardoor je nog meer in de details gaat van het systeem, de diepere lagen, hoe alles met elkaar verbonden is. Maar duizenden dollars later blijkt dat je eigenlijk nog steeds geen stap dichter bent bij de essentie. Meestal raak ik er verder van af, merk ik op, en moet ik zelf terug de beweging proberen maken naar de essentie toe, alsof het hele onderwijs erin bestaat om je af te leiden van die essentie door steeds meer lagen en details toe te voegen.

Van die hele analistentraining heb ik allicht nog maar één ding echt opgestoken en dat is hoe ik een geïsoleerd element uit de grafiek terug in context kan plaatsen van de gehele grafiek, van de gestalt. Moet ik 6 semesters volgen om alleen dat eruit te kunnen halen?

Informatieverslaving

En ik zie om mij heen zoveel mensen “aangaan” op al die informatie en je ziet hun pupillen verwijden en hun hongerige blik gericht op het verlangen: geef me meer, ik wil meer, geef me meer. De informatie-verslaving van deze tijd, alsof dat iets oplost of verandert, is echt ongelooflijk sterk, die Cross of Planning en Cross of the Maya. Informatie wordt aanbeden alsof het heilig is en alles gaat oplossen in ons leven, en dit hoor je nu uit de mond van een 1-lijn. Als ik het al erg vind, dan moet het wel erg zijn.

Hoe dichter we bij 2027 komen, hoe meer ik de waanzin van dit alles begin in te zien. Alsof dit tijdperk nog eens een laatste keer heel stevig zijn hielen in het zand zet om evolutie tegen te houden. En met dit tijdperk dus ook een heleboel mensen. Onbewust natuurlijk, of toch grotendeels. Het lijkt sterker dan onszelf, die conditionering, en de sociale media bulken van de oppervlakkige informatie met al die beloftes die nooit echt worden waargemaakt.

Maar ik zie ook dat steeds minder mensen er nog in geloven. Informatie is niet meer informatie zoals vroeger. Er hangt een lading aan tegenwoordig. Is het fake news? Of is het echt? Wie wil er nog betalen voor informatie tegenwoordig? Je moet al sterk uit de kast komen als verkoper want we hebben het allemaal al eens eerder gezien en het is nu stilaan welletjes geweest.

Ik zie het ook in de Human Design-wereld, alsof wie geld wil verdienen aan Human Design, zonder echt de essentie van het systeem beet te hebben en écht in de ervaring te gaan van het wat het systeem eigenlijk wil dat we doen, steeds harder en agressiever moet roeptoeteren, ofwel allerlei manipulatietactieken uit de kast moet halen om zo subtiel te verleiden dat zelfs degene die het hardst van de toren schreeuwen dat ze geen nieuwe informatie meer willen, er toch nog eens in trappen.

Influencers

Eerlijk?
Ik heb steeds minder zin in social media. Ik heb al geen Facebook-account meer. Geen LinkedIn-account. Alleen nog Instagram en Threads, maar die laatste, daar wil ik ook wel mee stoppen eigenlijk. Op Instagram volg ik met moeite een hoop mensen in de hoop dat ze gewoon lekker authentiek blijven en niet gaan meedoen met dat gedoe dat je overal ziet. Influencen.

En dan via via leerde ik over Substack. Het heeft even geduurd voor ik het platform wou leren kennen want eerlijk gezegd was ik al een beetje social media-moe geworden. Maar onlangs heb ik het dan toch even wat beter bekeken en ja, het voelt als een tijdelijke verademing in al het social media-lawaai. Authentieker verhalen. Geen advertenties. Geen algoritmes om dingen te pushen die ik niet wil zien. Gewoon een hoop schrijvers en mensen die zich graag op virtueel papier willen uitdrukken, zowel fictief als non-fictief.

Maar ik schrijf: tijdelijk. Hoe lang gaat het duren voor Substack ook, zoals zowat elk platform, bezwijkt onder die algemene trend die we overal zien? Hoe lang voor ook daar het authentieke ingeruild zal worden door wat verkoopt, likes en volgers trekt? Ik ben benieuwd.

Toch probeer ik het uit. Ik verlies er niets mee, want het platform is gratis. Mijn blog staat erop, en dus ook de podcast, vanwaar wordt uitgezonden naar de gewoonlijke podcastplatformen om te luisteren.

7-gecentreerd gedoe

Niettemin, terug naar Human Design.
De laatste tijd ben ik zo vaak op dingen uitgekomen die me echt even woest hebben gemaakt, om daarna wel de menselijkheid ervan in te zien, maar waarbij ik ook een groot stuk van mijn vertrouwen ben kwijt geraakt in de officiële kanalen en bronnen die het systeem doorgeven. Dingen waar je op uit komt en waarvan je weet en voelt dat als je die informatie van in het begin had gekregen, je al die moeite niet had moeten doen om het systeem te leren begrijpen. Alsof iemand opzettelijk hier en daar een puzzelstukje heeft weggenomen, zodat de gehele puzzel nooit helemaal kan worden gelegd, en dan onderweg, als je maar genoeg investeert en met de juiste mensen in aanraking komt, hier en daar zo’n puzzelstukje tegen te komen.

Voor mij is het intussen een feit: het systeem, zoals het wordt doorgegeven, deugt niet.
Ik herhaal: het systeem, zoals het wordt doorgegeven, deugd niet. Het riekt naar 7-gecentreerd strategisch en hiërarchisch gedoe, niet naar een 9-gecentreerde boodschap, ondanks dat het wel verkocht wordt als 9-gecentreerd.

Ik vrees dat het Human Design Systeem ook een product is geworden van de huidige tijdsgeest en z’n puurheid is kwijt geraakt onderweg. Ik zei het al: het is menselijk. Maar daarom hoef ik mij er nog niet bij neer te leggen.

En daar zit voor mij net het verschil: waar Ra is gestopt met Human Design, tenminste, zoals het systeem is geworden uiteindelijk, is nog maar het prille begin van waar het systeem eigenlijk naar wil verwijzen. Er ontbreken cruciale stukken die spijtig genoeg nooit voldoende zijn uitgewerkt, waarschijnlijk omdat Ra zichzelf ergens is tegen gekomen en dat niet is aangegaan.

Robert Alan & Adriaan

Kijk, ik noem ‘m Ra, maar eigenlijk merk ik dat ik Robert Alan wil zeggen, want ik denk dat de mens Robert Alan veel meer verweven zit in het systeem dan veel mensen willen toegeven. Ik zie allerlei rode vlaggen die ik voorheen niet kon zien, omdat ik de confrontatie met mezelf eerst nog moest aangaan om ze te kunnen zien. Maar dat is intussen wel gebeurd. Niet door Human Design — er wordt ook vaak veel te veel krediet gegeven aan het systeem — maar door heel wat innerlijk werk dat ik heb verricht vóór ik met Human Design in aanraking kwam, door intensieve studie van psychologie en trauma-problematiek, door zelf jarenlang in therapie te zijn geweest, door mijn eigen, van nature onderzoekende geest, mijn moed om de confrontatie aan te gaan, door de Gene Keys-aanpak die ik onderweg leerde integreren, en uiteindelijk ook een beetje door Human Design, als een soort extra duwtje.

Ik merk uitspraken zoals “je hebt niets anders nodig dan Human Design” er ook voor zorgen dat mensen net de rode vlaggen blijven negeren, als ze zo’n soort statements geloven. En weet je wat grappig genoeg het allerlaatste duwtje was om dit te schrijven? Een grappig artikel van Adriaan ter Braack die op Substack eens ging vertellen waarom Human Design onzin is.

Ik lag in een deuk, niet op een uitlacherige manier, maar omdat zijn artikel zo ontwapenend voor me was dat ik er oprecht hartelijk om kon lachen, zowel om zijn standpunt en theorie dat vol gaten en foute informatie zit, als om hoe serieus Robert Alan dit in de wereld wou zetten als iets “wetenschappelijks.” Komaan, zeg. Er is weinig wetenschappelijks aan Human Design en tegelijk zag ik Adriaan, die beweert dit allemaal wetenschappelijk te benaderen, struikelen over zijn eigen voeten.

Daar gaat het mij om. Precies dit. Die paradox.
Dit is het leven. Dit is de menselijke mind die over zichzelf struikelt. Keer op keer op keer opnieuw. Het is gewoon hilarisch. En beide kanten nemen zichzelf even serieus. Dat is toch om jezelf kapot te lachen?

Ik merkte dat door naar beide kanten te kijken ik zo’n enorme empathie voelde voor beiden. Iedereen doet z’n best, maar tegelijk weten we allemaal wel ergens dat niemand eigenlijk echt weet waar die mee bezig is. We denken (dat we denken) dat we weten waarmee we bezig zijn. Maar dat is meestal niet zo. We nemen alles altijd veel te serieus en raken dan gigantisch gehecht aan wat we denken te weten en dan is het hek helemaal van de dam.

En dan krijg je zo’n artikel zoals dat van Adriaan, die natuurlijk geen 7 jaar van zijn leven heeft gespendeerd aan empirisch experimenteren, zoals Robert Alan dat wil — het duurt dus ook 7 jaar om datgene waar je je aan hecht volledig in je cellen te conditioneren, hé, niet alleen daarvan te de-conditioneren, duh! — maar daar tegenover krijg je ook een Human Design Systeem waar ene Robert Alan zo aan gehecht is geraakt dat hij het niet meer helder zag en verstrikt raakte in zijn eigen spel.

Human Design ontmantelen

Dus wat te doen?
Ik kan maar één ding doen. Er is op dit moment één ding wat goed voelt: Human Design ontmantelen, de essentie eruit halen en dat integreren in wat belangrijk is, namelijk positief bijdragen aan de wereld, opdat we die volgende stap in onze collectieve evolutie kunnen zetten, elk voor onszelf en met elkaar.

Want eerlijk? Ik denk niet dat Human Design als systeem, zoals het nu is, dit tijdperk overleeft. Ik denk dat het dood is voor we goed en wel beseffen dat we in de Cross of the Sleeping Phoenix en Penetration zitten.

Sterker nog, deze ochtend had ik een gesprek met een reisgenoot die op een gelijkaardig punt in z’n leven staat — het was onze eerste ontmoeting — en uit dat gesprek heb ik begrepen hoe belangrijk het is om niet langer geleefd te worden door systemen en door wie die systemen telkens weer opnieuw wil opdringen. En dat is niet het enige waarover we hebben gepraat, maar de rest houd ik voor een andere keer.

Ik moet hierbij ook weer denken aan die uitspraak van Nisarg Nikiel: “The danger of Human Design is that instead of using the map, people get used by the map.” En je kan Human Design ook gewoon vervangen door eender welk systeem.

Het Human Design Systeem zet mensen vast. Het is gewoon een waarheid als een koe. Het Human Design waar mensen over spreken dat niet vast zet is niet het Human Design Systeem, maar een authentieke, unieke beleving van Human Design. Dat zijn niet dezelfde dingen. En hier kan ik uit ervaring ook over praten.

Hierdoor komt het ook dat mensen die al 7 jaar of langer met het systeem experimenteren, vaak tot de conclusie komen — al zijn er ook andere mensen natuurlijk — dat hun beleving eigenlijk niet echt klopt met wat Robert Alan of Ra wou doorgeven en claimen. Het lijkt of onderweg ergens een pure Human Design zoals het was corrupt is geraakt en een Human Design Systeem werd in de plaats, als in: de wegwijzer werd uiteindelijk de valkuil. En wegwijzers zijn altijd valkuilen als je natuurlijk hecht aan de wegwijzer zelf i.p.v. daar te gaan waar het naartoe verwijst.

Gehecht aan wegwijzers

Stel je voor, je rijdt met de auto en je ziet een wegwijzer “uitgang”. In plaats van die wegwijzer te volgen naar de uitgang, stop je bij het bord en blijf je gewoon het bord onderzoeken. Huh? Door je te hechten aan het bord kom je heus niet bij de uitgang, hoor. De uitgang is daar waar je zelf naartoe moet gaan, door de wegwijzer te volgen, niet door je eraan vast te klampen.

En in dit besef — dit is natuurlijk iets wat we allemaal weten, maar toch lijkt het alsof het niet zo eenvoudig in de praktijk om te zetten is — gaat het mij er niet om om Human Design gewoon maar te dumpen, nee, het gaat ‘m erom dat we het gaan zien voor wat het is: een wegwijzer. Je weet wel, zo’n bord met een pijl bovenop een paal. Meer niet. Het mag nog zo vernuft in elkaar steken, het blijft een wegwijzer, niet de bestemming zelf. En het is ook niet de route naar de bestemming, maar je komt de wegwijzer allicht wel vaker tegen als je een bepaalde route volgt die afgestemd is op die pijl die je ziet. Daarheen. Die kant uit.

En dit is waar ik naartoe wil met al dit geschrijf. Ik voel dat ik de wegwijzer moet gaan benadrukken en alles wat niet bij dat beeld past mag gaan blootstellen en ontmantelen, zodat jij het ook kan zien dat het maar een wegwijzer is. En dat hetgeen waar het naartoe verwijst eigenlijk veel belangrijker is dan de wegwijzer zelf. En uiteindelijk is het ook de bedoeling dat je op termijn niet meer afhankelijk bent van die wegwijzer, maar dat je je eigen, innerlijke GPS leert volgen i.p.v. iets buiten jezelf. Daar draait het toch om, niet?

Maar hoe Human Design wordt doorgegeven is niet als een wegwijzer, maar als een bestemming zelf. Het hele onderwijs lijkt een soort constructie te zijn om je in het onderwijs te houden. Het hele systeem lijkt een soort constructie te zijn geworden om je in het systeem geïnvesteerd te houden. Een soort co-afhankelijkheidsrelatie die voor veel mensen zelfs gaat lijken op een soort trauma-bond. Dat heb ik zelf met momenten ook ervaren en gezien bij anderen.

Er is helemaal niets mis mee met eventjes te vertrouwen op een wegwijzer. Je hoeft niet meteen je innerlijke GPS aan te zetten als je nog niet weet hoe. Maar something’s gotta give… op een gegeven moment wordt die wegwijzer toxisch als je er niet van los kan komen, als je maar blijft vasthouden eraan en uiteindelijk gaat geloven dat het antwoord in de wegwijzer zit, i.p.v. waar het naartoe verwijst. Daar wordt het een eenmanssekte: jij en het Human Design Systeem. En dan is jouw zogenaamde deconditioneringsreis geen deconditionering, maar verdere conditionering.

(Even terzijde: deconditioneren gebeurt nooit in een vacuüm. Conditionering en deconditionering gebeuren tegelijk, maar de vraag is eerder: wat is gezonde conditionering, en waarvan moet je deconditioneren omdat het niet langer gezond blijkt te zijn.)

Anti-analyse

Ik merk dus dat ik al jaren aan het studeren ben via de officiële weg en ik begreep nooit waarom dat was, want ik had echt een aversie jegens Jovian en de IHDS, maar nu heb ik alle foundation cursussen afgerond en sommige zelfs meermaals gedaan, heb ik de Living Your Design Guide-training gedaan, zit ik in mijn tweede jaar van de analistentraining en studeer ik binnenkort af als Family Practice Specialist.

Waarom doe ik dat allemaal terwijl ik nochtans al de hele tijd schrijf dat het huidige onderwijs Human Design doorgeeft op een manier waar ik niet achter kan staan?
Ja, dat was dus ook iets wat ik niet zo goed begreep. Waarom zou ik al die duizenden dollars investeren in iets waar ik zelf helemaal niet achter sta? Ik wist wel zeker dat ik geen readings wou gaan geven zoals van een analist verwacht wordt. Geen readings tout court. En toch zit ik nu in PTLII Semester 1 en steven ik met een behoorlijke vaart richting certificering af.

Wel, het wordt me steeds duidelijker: omdat je mensen pas echt kan helpen “deprogrammeren” als je het programma goed kent. Als je weet wat de triggers en de valkuilen zijn, wat de verleidingen en de “hooks” zijn, zoals ze dat in psychologische termen zeggen. Als je weet wat de essentie is van zo’n systeem zodat je dat eruit kan halen om vervolgens het systeem niet langer meer nodig te hebben.

Maar ik ben zelf met heel veel omwegen aan die reis begonnen, in de veronderstelling dat het me snel duidelijk zou worden wat we met Human Design concreet kunnen aanvangen, om dan eigenlijk van het ene konijnenhol in het andere te worden geleid zonder echt de puzzel te kunnen leggen. En dus merk ik dat ik nu wel op een punt ben gekomen waarop ik kan zeggen: oké, ik begin het te snappen — ik mis slechts nog een paar puzzelstukjes — en nu kan ik ook spreken uit ervaring, want ik ben het zelf aangegaan.

De weg

Nu kom ik stilaan op dat punt dat ik kan gaan zeggen: Helemaal prima als je met Human Design wil werken, maar dit is belangrijk om te weten voor je die reis aanvat, zodat je weet waar je aan begint en wat er kan gebeuren, opdat je je doel niet uit het oog verliest en weet waar je naartoe wil. Zo gebruik je het als wegwijzer, met andere woorden.
Of voor iemand die al verstrikt is geraakt in het systeem: zo kan je jezelf er los van maken, want dit is de essentie, en daar is de uitgang. Go!

Ziezo. Daarvoor spendeer ik blijkbaar duizenden dollars waarna jij kan profiteren van wat ik te weten kom. Ik zou het dan ook heel erg appreciëren indien je mijn werk wil ondersteunen, terwijl ik onderzoek, studeer, en deel wat er uit de bus komt, want de kans is heel groot dat ik je die duizenden dollars ga besparen en je toch aan een empowering ervaring met Human Design zal kunnen helpen, en dat is wel wat waard, niet? Alvast bedankt voor het vertrouwen en de steun.

Tot slot wil ik nog even melden dat ik slechts aan het begin sta.
Ik wil de komende tijd gebruiken om echt een solide fundament uit te bouwen en mijn perspectief vorm te geven — daar is het nu de perfecte periode voor, net na mijn Uranus Oppositie — terwijl ik intussen mijn opleidingen afrond.
Ik onderzoek wat nu echt overeind blijft van Human Design als je Robert Alan Krakower er zoveel mogelijk uitneemt. Wat is nu echt die baseline mechanica en wat kan je daarmee? Waar wijst het naartoe? Hoe kan het ons dienen in deze tijdsgeest met de verschuiving die we doormaken? Hoe helpt het ons? Hoe kan je het inzetten in dat dagdagelijkse leven omdat jij geen zwarte magiër of mysticus bent zoals Ra claimde te zijn, maar een gewoon mens met gewone relaties en een boel levenservaringen, met persoonlijke trauma’s en lastige levensvragen? Dat dus allemaal.

Na die afronding begint het voor mij echt, en in tussentijd wil ik je graag af en toe via deze blog/podcast op de hoogte houden van wat ik ontdek, wat hopelijk jou ook inzicht kan brengen in jouw relatie met Human Design, maar bovenal de relatie met jezelf en tussen jou, het leven en de wereld om jou heen.